Dwoje na drodze

Kowalsky

Film uroczy, dobrze skrojony i naprawdę piękny niczym młodzieńcze piosenki Wojciecha Młynarskiego. I podobnie jak z piosenkami pana Wojciecha jedyny kłopot z tym filmem jest taki, że dziś już takich produkcji nie ma

Ona i on (Audrey Hepburn i Albert Finney) przed laty odbyli szaleńczą wyprawę po francuskiej riwierze. Ona jeździła z dziewczęcym chórem, on był początkującym architektem. Biedni, ale szczęśliwi zwiedzali Francję rozklekotanym gruchotem. Teraz, już po ślubie, wybierają się w podróż po tych samych miejscach. Pretekstem jest spotkanie, które On ma odbyć w Rzymie. Minęło kilka lat, żar uczuć wygasł. Samochód jest lepszy, nasi bohaterowi bogatsi, lepiej zorganizowani, ale przesiąknięci goryczą. Oboje są cały czas w podróży - nie tylko fizycznej - zwiedzając miejsca, które poznali na początku związku odbywają coś na kształt podróży w czasie...

Kto „Dwojga na drodze” nie widział, niech widzi, bo nie ma tu właściwie sceny bez samochodu. Nie ma tu też miejsca na słabe aktorstwo. Całości dopełnia cudowna - jak zwykle - muzyka Henry'ego Mancini.



(Two for the road) USA 1967 reż. Stanley Donen

Cytat:

- Nie wyglądają na szczęśliwych.

- Czemu mieliby wyglądać? Właśnie wzięli ślub.