Gone In 60 Seconds

Kowalsky

O co chodzi w filmach samochodowych? Oczywiście o kraksy i pościgi.

Nikogo by nie interesowało statyczne kino samochodowe, gdzie wozy byłyby filmowane tak majestatycznie niczym czarny monolit z Odysei Kosmicznej Stanley’a Kubricka. Umówmy się, kino ścigane to niekoniecznie najlepsze miejsce na doniosłe rozterki duchowe, dywagacje, monologi wygłaszane przez facetów w czarnych golfach (swetrach, nie wozach). Nieistotne są tu też takie elementy jak subtelny obraz danej epoki, analiza stosunków społecznych i wiarygodne odwzorowanie warunków życia mniejszości etnicznych. Nie. Chodzi tu o czystą rozrywkę.

I to jest właśnie wspaniałe.

Henry Halicki (prywatnie kierowca, co się zowie) zaserwował film prosty. Oto szajka, która ma rąbnąć 48 rzadkich samochodów. Ktoś kogoś zdradza. Zaczyna się zadyma. I właściwie tyle, jeśli chodzi o fabułę. I bardzo dobrze. Dzięki temu film ma w sobie więcej miejsca na pościgi, stłuczki, cały ten żelazny balet, iskry, strzelaniny, niszczenie mienia publicznego i wszystko to, na co czasem człowiek ma ochotę, ale mimo wszystko woli zobaczyć to w kinie. Gdzież indziej można znaleźć 40-minutową scenę pościgu?



Uwaga! remake z Nicolasem Cagem to strata czasu.



Gone In 60 seconds, USA 1974, reż. H.B. Halicki

Cytat:

- Jak ma na imię twoja dziewczyna?

- Jill, a co?

- Nazwę po niej swój wóz, bo to też koszmarny gruchot.