Strachy Na Lachy „Dodekafonia”

Przemek Jurek

W tym tygodniu o płycie, która od dłuższego czasu zajmuje czołowe miejsca na listach sprzedaży.

Można Strachów Na Lachy nie lubić, można się zżymać na gwiazdorskie zapędy lidera grupy, Grabaża, można z pasją udowadniać, że facet nie jest żadnym tam poetą rocka, a zwykłym grafomanem, można płakać po Pidżamie Porno, ale nie da się Strachów zignorować. To oprócz Lao Che i Comy bodaj najpopularniejszy zespół wśród polskich studentów. Nie bez powodu, oczywiście.

Najnowsza płyta zespołu pt. „Dodekafonia” to długo oczekiwany album z autorskim repertuarem. Poprzednie dwa („Autor” i „Zakazane piosenki”) niosły materiał cudzy, niektórzy fani mogli się więc obawiać, że Grabaż i jego koledzy stracili wenę. Niepotrzebnie. „Dodekafonia” nie jest co prawda żadną rewolucją w wypracowanym stylu zespołu, ale trudno ją również uznać za świadectwo wypalenia. Te 11 piosenek to głównie chwytliwe, dość proste w sumie kawałki, i kto pamięta przebój „Piła tango”, ten będzie doskonale wiedział, o co chodzi. Kto bywa w akademikach, pewnie niejeden raz słyszał te melodie przez wpółdomknięte drzwi do pokojów zbuntowanych bywalców juwenaliowych imprez pod gołym niebem. W przypadku Strachów ważniejsze od melodii są jednak teksty. I tu można się trochę zasmucić, bo wygląda na to, że Grabaż mocno ostatnio zgorzkniał. „Żyję w kraju, w którym wszyscy chcą mnie zrobić w ch…” śpiewa i chyba faktycznie ma takie poczucie, bo brzmi to dość wiarygodnie. Co o tym myśleć, nie wiem. Wiem, że do samochodu „Dodekafonia” nadaje się wyśmienicie. Tej płyty warto posłuchać choćby po to, żeby się z Grabażem nie zgodzić.