White Stripes - „Under Great White Northern Lights”

Coraz mniej wśród fanów rocka tych, którzy nie wiedzieliby, kto to taki Jack White. Rynkową i artystyczną pozycję White Stripes znają więc niemal wszyscy, ale nie wszyscy podzielają zachwyty nad grupą i nie każdy z entuzjazmem podchodzi do gitarowego kunsztu jej lidera.

To w zasadzie zrozumiałe - im bardziej chwalą, tym bardziej jesteśmy sceptyczni. A w przypadku White Stripes i - osobliwie - Jacka White’a coraz częściej można się natknąć na kategoryczne zdania w rodzaju: „najlepszy zespół ostatniej dekady” (to z kwietniowego numeru „Teraz Rocka”). Aż chce się zaprotestować. Ale może coś w tym jest?

Jest, na pewno. Grupa White Stripes nigdy nie podlizywała się młodym słuchaczom i nie podążała za kolejnymi modami (w tej pogoni niejeden połamał sobie nogi). White Stripes to zespół, który z niesamowitą i szczerą energią nawiązuje do najlepszych czasów bluesa i hard rocka. To tylko perkusja i sfuzzowana gitara, ale ileż w tej muzyce pasji i oddania! Ileż nawiązań do tradycji, ile pięknych, typowo amerykańskich dźwięków, od których siły po grzbiecie przechodzą ciarki, a głowa mimowolnie podąża za taktowym bębnem! W wersji live White Stripes tylko zyskuje. Pierwsza w ich karierze płyta koncertowa idealnie oddaje specyfikę „żywych” występów. Minimum słów, maksimum muzyki. Siedemnaście kawałków, jeden za drugim, w sprinterskim tempie, z wyczuciem, z niespotykaną energią, wśród żywiołowo reagującej publiczności. Jeśli ktoś ma jakiekolwiek wątpliwości, czy rzeczywiście rodzeństwo White’ów jest najlepsze, niech kupi sobie tę płytę i włączy ją na cały regulator w samochodzie. Tylko ostrożnie na zakrętach, ta energia bardzo szybko udziela się kierowcy!