Pierwsze naciski pojawiły się ze strony żony. Jej argumenty na "nie" - że niewygodny, nieładny, niemodny i nieekologiczny były łatwe do zbicia, jednak gdy zaczęła mówić o Pyrczakowej, która od roku - tu zawiesiła głos - jeździ własną yariską, skapitulowałem. Dodała oczywiście, że nikt ode mnie nie wymaga, żebym kupił samochód do wyłącznie jej dyspozycji, ale nad zmianą to mógłbym się zastanowić. Nawet dzieci podchwyciły temat i wyszło, że rodzice Bartka już dawno sprzedali 20-letniego poldka i teraz jeżdżą lanosem, a my ciągle tym maluchem...

Następnego dnia zamieściłem ogłoszenie, wyszczególniając wszelkie zalety mojego ukochanego malucha. Blacharka po remoncie, nowy silnik, nowa skrzynia, nowe koła, hamulce... wszystko nowe. Samochód od dnia swoich urodzin przeszedł istną metamorfozę i choć w dowodzie jak byk stała data produkcji - 1983 - nie miał ani jednej, oprócz karoserii, starej części. Stwierdziłem więc, że cenę dam nieco wyższą.

Pierwszy "klient" powiedział, że chyba na głowę upadłem. Gdy zaproponowałem jednak upust, stwierdził, że po tym, jak pewnego ranka zastał swojego malucha zaśnieżonego od wewnątrz, nigdy w życiu takiego auta nie kupi. Drugi z kolei pytał, czy może nie sprzedałbym malucha na części, bo pilnie potrzebuje wahacz, półośkę, miskę olejową i pokrywę zaworów. Telefony przybrały na sile w porze obiadu. Ludzie w różnym wieku za maluszka proponowali półroczny telefon komórkowy z folią na wyświetlaczu, sprowadzoną ze Stanów sokowirówkę, uszkodzony, ale odbierający kablówkę magnetowid. Pojawiły się również propozycje zamiany na syrenkę z 73., dwie ramy do Simsona, 20 skrzywionych felg aluminiowych, dokumentację do Wartburga, kompletne wydanie encyklopedii Gutenberga i, co mnie najbardziej zdziwiło, weekend w gospodarstwie agroturystycznym pod Wrocławiem z możliwością korzystania z jakuzzi.

Żona była przerażona. Gdy zrelacjonowałem jej przebieg rozmów, zwątpiła, że kiedykolwiek stanie się współwłaścicielką wymarzonej yariski. Tego wieczoru położyła się do łóżka bez słowa.

Formalności kredytowe zajęły mi kilka następnych dni. Zwieńczeniem biegania po urzędach i zbierania zaświadczeń było zaproszenie żony do salonu w celu złożenia podpisu. Takiej szczęśliwej nie widziałem jej od czasu, gdy 20 lat temu wręczyłem jej przypłacony dwutygodniowym urlopem i grypą talon na malucha.

Wybraliśmy kolor, wyposażenie, żona przymierzyła się na każdym z możliwych miejsc (na miejscu kierowcy najdłużej), sprawdziła pojemność schowków, szybkość otwierania elektrycznych szyb, synchronizację pracy wycieraczek, a także zadała sprzedawcy serię pytań, między innymi, co się stanie, gdy zamiast benzyny wleje do baku ropę. Położyłem to na karb jej zakupowego podniecenia.

Wieczorem, gdy leżeliśmy już w łóżku, żona zapytała o malucha. Długo musiałem jej tłumaczyć, dlaczego nie zdecydowałem się na jego sprzedaż. W końcu jednym tchem wyrzuciłem z siebie, że po prostu chciałem, aby podobnie jak Pyrczakowa, miała własny samochód.

SZUKAJ

NASZE GAZETY