Fiat Fiorino - profesjonalista w pracy i na wczasach

Arkadiusz Michlewicz

Każdy odnajduje w życiu osobę, którą pokocha. I niemal każdy, ma szansę trafić w życiu na samochód spełniający jego oczekiwania. Nie trzeba zrzucać go do kilkusetmetrowej przepaści sprawdzając, czy oby wszystkie poduszki zadziałają poprawnie. Nie trzeba zanurzać w wodzie, palić lub wywozić na Arktykę badając jego wytrzymałość, bo nie o to chodzi. Zakup auta należy traktować, jak zakup mieszkania. A więc, sprawdzić, czy aby jego stylistyka, metraż, wykończenie i funkcjonalność nam odpowiada. Wówczas będziemy w stanie ocenić powodzenie zakupu

Kiedy na tapetę brałem Fiata Fiorino, nie spodziewałem się żadnych fajerwerków. Bo przecież włoski koncern stworzył model z myślą o małej działalności gospodarczej. Ale nie zapomniał również o rodzinie przedsiębiorcy, którą od czasu do czasu będzie musiał wywozić nad morze, albo w góry. Fiorino to owoc współpracy joint venture PSA i Fiata. Na jej mocy stworzono trojaczki. Rodzeństwem modelu jest Peugeot Bipper i Citroen Nemo. Każdy z nich jest tą samą konstrukcją różniącą się jedynie kilkoma drobnymi szczegółami. Niektóre elementy karoserii oraz wnętrza dopasowano zgodnie z obowiązującymi w danej marce trendami. Tak, aby odbiorca mógł celnie rozpoznać, z którą marką ma do czynienia. Ale Fiat chciał się wyróżnić czymś jeszcze. Dlatego w aucie montuje własne silniki. Klienci wybierają więc, kogo kochają bardziej. Włochy, czy Francję? Siłą rzeczy, każdy z koncernów prowadzi cichą rywalizację o nabywcę. Liczy się bardziej pomysłowa akcja marketingowa, bo ceny modeli są bardzo porównywalne. Jednak, Fiat posiada najbardziej rozwiniętą sieć dilerską oraz serwisową w Polsce, więc zdecydowanie prowadzi w rankingach. Fiorino, to przede wszystkim, tak jak rodzeństwo, ciekawa stylistyka. Zespół projektowy skrzętnie upiększył pudełkowaty kształt samochodu. Wystarczyły odpowiednie przetłoczenia w nadwoziu i zmyślna forma każdego z takich elementów, jak chociażby klamki, nakładki, lusterka, itp. Tutaj wszystko ze sobą koresponduje wizualnie. Dość interesujący kształt nadano szybom bocznym mającym trapezowate kształty i podkreślającym dynamikę nadwozia.

Fiorino jest nieco inne od wersji typowo osobowej nazwanej Qubo. Łatwo możemy jest rozróżnić. Ten ostatni ma za słupkiem C małą dodatkową szybkę i jednoczęściową pokrywę bagażnika uchylaną do góry. Wersja użytkowa ma dwuskrzydłowe drzwi otwierane do lewej i prawej strony. Kiedy wsiądziemy do wnętrza pojazdu zareagujemy raczej bez jakiejkolwiek spontaniczności, bo dominuje tutaj tworzywo sztuczne. I to dość twarde. Wykonano z niego deskę rozdzielczą oraz boczki drzwi. Ale producent chciał stworzyć niedrogi i praktyczny samochód, więc na wielu rzeczach musiał zaoszczędzić. Inżynierowie od trojaczków skupili się na właściwym zagospodarowaniu każdego zakątka karoserii pojazdu. Przestrzeni nie brakuje. Wyjątkowym udogodnieniem są drzwi przesuwne, w dużym stopniu ułatwiające dostęp do tylnej kanapy, a także bezpieczne. Kiedy niesforne dziecko będzie chciało energicznie wysiąść z auta, drzwiom parkującego obok samochodu nie grozi poobijanie. Badając praktyczność Fiorino, nie sposób zwrócić uwagi na kilka ważnych szczegółów. Dwuskrzydłowe drzwi bagażnika są bardzo praktyczne. Schowki w desce oraz kieszenie w drzwiach - również. Próba załadowania wielkogabarytowych pudełek jest nadzwyczaj łatwa. Jednak, kiedy zdecydujemy się przewieźć wykładzinę, zabraknie dzielonego oparcia kanapy. Oczywiście, można sobie takową zamówić, ale za dopłatą. Tylko, czy samochód użytkowy nie powinien mieć tak drobnego szczegółu w standardzie?

Mniejsza z tym. Najwyraźniej było to podyktowane również niską ceną. Na szczęście ten jakże niewielki minus może zrekompensować silnik wysokoprężny Multijet o pojemności 1.3 litra i mocy 75 KM, który połączono z manualną pięciostopniową skrzynią biegów. Owszem, nie jest to połączenie idealne, bo do setki auto potrzebuje prawie 17 sekund. W przypadku pełnego załadunku ten czas rozpędzania może się wydłużyć. W zasadzie Fiorino z tą jednostką napędową zostało stworzone dla ludzi o mocnych nerwach. Próba wyprzedzania z taką turbodziurą jest niezwykle stresujące. Wciskasz w pedał gazu i... czekasz. Komenda wędruje do komputera. Ten analizuje nasze zamiary i wysyła wiadomość do centrum sterowania wtryskami. W końcu, po wielkim namyśle, silnik zaczyna wchodzić na obroty. Średnio, jakieś dwie sekundy opóźnienia. No chyba, że stoper nam nawalił. Ale trwa to naprawdę długo. Pocieszeniem jest średnie zużycie w granicach 5 litrów na 100 km. Aby jazda należała do przyjemnych, zalecana prędkość do 110 km/h. Powyżej tej wartości robi się głośno. Dlatego Fiorino jest takim cukierkiem z niezbyt udanym nadzieniem.