Poczciwina w „beemce”

Przemek Jurek

Wśród produkowanych dziś pojazdów, które – co dość łatwo zaobserwować – niemal niczym się od siebie nie różnią, wciąż na szczęście istnieją i takie, które budzą emocje. A oprócz emocji – oczywiste i proste skojarzenia. Ot, patrzy człowiek na dany samochód i już wie, kto najprawdopodobniej siedzi za jego kierownicą. Wielki mercedes – nudny i poważny jak kondukt pogrzebowy biznesmen, porsche 911 – trzecioplanowy serialowy aktorzyna, przeżywający dramatyczne rozstanie z piątą z rzędu kochanką. A kto siedzi w BMW? Wiadomo, bandyta!

Zaprawdę powiadam, wielka jest siła skojarzeń i wielka jest niesprawiedliwość, której doświadczają kierowcy „beemek”. Wiem, co mówię. Znam jednego i zaświadczam - facet ma naprawdę kiepskie życie.

Robert to uosobienie spokoju i dobroci. To kulturalny inżynier budownictwa, uwielbiany przez podwładnych i kochany przez piękną żonę oraz dwoje podobnych do niego jak dwie krople wody rozkosznych bobasów. To słońce imprez towarzyskich i oddany przyjaciel. Ale ten subtelny i uprzejmy mężczyzna - jak każdy ideał - ma swojego hopla. Wyroby Bayerische Motoren Werke wielbi miłością szczerą i czystą - i za nic nie daje się przekonać do jakiejkolwiek innej marki. Od lat jeździ pięknym i zadbanym modelem E39 520D i uważa, że jest to zdecydowanie najlepszy samochód na świecie.

I wszystko byłoby pięknie, gdyby nie jeden feler. Otóż Robert jest potężnym i rosłym facetem, który choć lubi garnitury, jednocześnie serdecznie nienawidzi fryzjerów i problem z nadmiernym owłosieniem rozwiązuje radykalnie - maszynką na 9 milimetrów. Wyobraźcie więc sobie teraz, że gdzieś w waszej okolicy zajeżdża na parking lśniąca, czarna „beema” i gramoli się z niej wielki jak góra Robert - dwa metry, 40 kilo nadwagi, garniak i łysy, spocony kark. Co byście pomyśleli? Jasna sprawa: przyjechał Pruszków, zaraz zaczną strzelać, trzeba więc czym prędzej wiać do domu i wołać z podwórka dzieciaki.

A to Robert, swój chłop, poczciwina, akurat zobaczył Żabkę i pomyślał, że wpadnie, kupi sok, tradycyjnie - sześć pączków, i świeżą gazetę.

Ci, którzy nie znają Roberta, a mają pecha widzieć go obok jego odpicowanego wozu, patrzą na mojego przyjaciela z lękiem wymieszanym z niedużą, ale łatwą do wyczucia dawką bezgranicznej pogardy. Robert to widzi, Robert to łapie, a jako że jest wrażliwym facetem - cierpi. Starając się za wszelką cenę zatrzeć pierwsze niekorzystne wrażenie, wpada w spiralę groteskowej wręcz wylewności. Żartuje, uśmiecha się, nadużywa wykwintnej polszczyzny, a potem wraca do domu i z miejsca wpada w depresję. Uparcie jeździ na suwak, przy każdej okazji przepuszcza pieszych, nie trąbi na rowerzystów, nie przekracza dozwolonej prędkości, nie dyskutuje z policją, a później czuje do siebie wstręt i obrzydzenie. Do tego sprawa wygląda na absolutnie nierozwiązywalną, bo swojego auta Robert nie ma oczywiście zamiaru się pozbyć. Ale powiedzmy sobie szczerze - dlaczego miałby się pozbywać? Przecież to jest naprawdę świetny samochód.

Na koniec mam więc prośbę. Nie bójcie się ludzi w „beemkach”. Nie traktujcie ich jak żołnierzy mafii. Bo może kiedyś traficie na Roberta. A jak Robert wreszcie się wścieknie - a niewiele mu już brakuje - to naprawdę nie chciałbym być w waszej skórze.