Pan Mietek i pan Zbyszek

Przemek Jurek

Mieć znajomego lekarza to fantastyczna sprawa. Znajomego prawnika – nic tylko zazdrościć. Naprawdę w czepku urodzony jest jednak ten, kto ma znajomego mechanika. Wielu z nas oddałoby wszystkie swoje przez lata wypracowane korupcyjne układy na rzecz tego jednego, ale za to najważniejszego i najlepiej wróżącego na przyszłość.

Jeszcze niedawno miałem to szczęście i ze szczerym współczuciem patrzyłem na znajomych, miotających przekleństwa na przypadkowych partaczy, którzy zamiast naprawić samochód, doprowadzali go do jeszcze większej ruiny. A ja, proszę państwa, wsiadałem do swojego fiata uno, jechałem na weekend do rodzinnej wsi w Kotlinie Kłodzkiej i między spotkaniem ze starymi przyjaciółmi a herbatką u rodziców jak panisko odprowadzałem wóz do pana Mietka.

Pan Mietek, dusza człowiek, jest klinicznym przypadkiem złotej rączki. To typ faceta, który jeśli sobie w czymś nie pogrzebie, jeśli nie utytła sobie rąk po łokcie smarem i olejem, to chodzi chory i zły. Nawet nie musiałem go o nic prosić, nawet nie musiałem się obłudnie krygować, że zajmuję czas i że żona na pewno znowu będzie zrzędzić, bo to sobota, zakupy, rodzina i wnuki. Pan Mietek każdą moją wizytę traktował jak kolejne wyzwanie i nigdy nie zdarzyło się, żeby nie zreperował tego, co trzeba było zreperować. I za usługę brał tyle co wrocławski mechanik za samo otwarcie klapy od silnika.

Niestety, zdarzyło się za to co innego. Sprzedałem fiata uno i kupiłem golfa „czwórkę”. Kiedy udałem się do pana Mietka - trochę po to, żeby się pochwalić, trochę, by uzgodnić niezbędne przeglądy techniczne - ten nie krył rozczarowania. Popatrzył na niemiecki motor z turbiną, zerknął na niemieckie wnętrze z klimą, wzniósł oczy ku niebu, westchnął i spojrzał na mnie z autentyczną rozpaczą.

- Ja tu nic nie poradzę - powiedział. - Tu jest za dużo elektroniki.

No i niestety - musiałem pogodzić się z faktem, że pan Mieczysław - jakkolwiek geniusz - to jednak za w miarę nowoczesny samochód się nie weźmie. Nie da rady i już. Nie ta epoka, nie to doświadczenie i nie ten poziom ambicji. Nie pozostawało mi więc nic innego niż szukanie speca w mieście. Wykazałem się przy tym iście straceńczą brawurą - zajechałem mianowicie do zakładu, który mam pod nosem, na tej samej ulicy.

I teraz jest tak, że po pierwsze: zostawiłem u pana Zbyszka fortunę, po drugie: już dwa razy musiałem zgłaszać reklamacje, na szczęście uznane, po trzecie: nie mam absolutnie żadnej gwarancji, że pan Zbyszek nie naciąga mnie jak pierwszego z brzegu jelenia. Ale za to wiem, że golfy to dla niego banał. Ostatnio tylko rzucił okiem i zakomunikował:

- Ja bym tym na urlop nie jechał. Masz pan amortyzatory do wymiany, tarcze hamulcowe i klocki. Ale nic się pan nie martw, zostaw pan samochodzik u mnie, do południa wszystko będzie zrobione.

I rzeczywiście - do południa było zrobione. Ile zapłaciłem, szkoda gadać. Ale postanowiłem się nie przejmować. Do mechanika trzeba mieć odpowiednie podejście. Jest szansa, że to, co wydam teraz, zwróci mi się w przyszłości. Otóż muszę spowodować, żeby pan Zbyszek zapałał do mnie sympatią. Jeśli mnie polubi, będzie miał skrupuły. Nie wiem co prawda, jak ten cel osiągnąć, ale wiem jedno - jeśli nie ma ucieczki od mechaników, trzeba zbudować z nimi więź, która przezwycięży ich wrodzoną chęć do maksymalizacji zysku za wszelką cenę. To cyniczne, wiem. Ale naprawdę nie widzę innego wyjścia.