Kino-zagadki

Przemek Jurek

Od razu zacznę z rury grubej jak wydech w tuningowanym golfie: motoryzacja dla rozwoju współczesnej produkcji serialowo-filmowej ma znaczenie co najmniej niebagatelne. W coraz liczniejszych przypadkach – wręcz zasadnicze

Żeby to zauważyć, nie trzeba być wnikliwym krytykiem filmowym. I nie trzeba również daleko szukać - wystarczy obejrzeć „Gran Torino” Clinta Eastwooda. Wszystko się tam kręci wokół legendarnego samochodu, całą resztę fabuły można spokojnie uznać za pretekst do pokazania fantastycznego auta. O takich filmach jak „Bullit”, „Christine”, „Pojedynek na szosie”, „Mistrz kierownicy ucieka”, „Znikający punkt”, „Konwój” - czy z innej mańki - „Taxi”, „Transporter” lub „Szybcy i wściekli” nawet nie wypada wspominać. Wszyscy wiemy, że główne role grali w nich nie ludzie, a samochody.

A teraz będzie już odrobinę mniej poważnie, ale w dalszym ciągu na temat. Bo kultowe filmy to jedno, ale znacznie ciekawsze wydaje się to, co oglądamy w standardowych produkcjach. Jest bowiem parę takich filmowych motywów związanych z samochodami, które nieustannie mnie zadziwiają.

Po pierwsze: skąd, do cholery, ci wszyscy amerykańscy bandyci wiedzą, jak połączyć kable wyrwane spod kierownicy, żeby w sekundę odpalić wóz i dać nogę przed ścigającymi ich gliniarzami? Żaden z nich nawet się nie zawaha, nikogo nie kopie prąd, nikt się nerwowo nie szamocze - po prostu stykają ze sobą dwa kabelki, trzask-prask - i już mkną po „hajłeju”. Nie twierdzę, że takich umiejętności nie da się posiąść (choć naprawdę chciałbym zobaczyć, jak ktoś odpala w ten sposób mojego golfa), ale oni wiedzą to intuicyjnie. Instynktownie. Uczą ich tego w szkołach czy jak?

Po drugie: dlaczego samochód, który najeżdża na tył innego samochodu, zamiast zwyczajnie wbić mu się w zderzak, nagle - niczym wystrzelony z katapulty - wybija się w powietrze? Która zasada mechaniki Newtona odpowiada za ten fenomen? Patrzę, analizuję zjawisko na stop-klatce - i dalibóg - nie wiem. Tyle razy to widziałem i w tylu różnych wariantach, a nie przybliżyłem się ani na krok do rozwiązania tej frapującej zagadki. Jakoś, kurczę, tak to jest zmyślnie filmowane, że nijak nic nie widać.

Po trzecie: jakim cudem bohaterowie filmów w trakcie rozmów prowadzonych podczas jazdy potrafią przez kilkanaście sekund patrzeć na pasażera i nie powodują wypadków? Te długaśne spojrzenia w bok, ten uparcie podtrzymywany kontakt wzrokowy… A tymczasem wóz sunie po szosie, w ciągu sekundy pokonując kilkadziesiąt metrów. I nic. Raz tak spróbowałem, ale żona zaczęła wrzeszczeć i rzeczywiście - o mało co, a walnąłbym w samochód, który jechał przede mną. Czy wybiłoby mnie do góry i łagodnym łukiem spadłbym dachem na asfalt, nie wiem. Być może straciłem jedyną szansę, żeby to sprawdzić.

Po czwarte: dlaczego wszyscy pozytywni bohaterowie najnowszych amerykańskich filmów i seriali z takim samozaparciem jeżdżą koszmarną Toyotą Prius? To jakaś podświadomie wymierzana kara za udane życie osobiste i piękny domek na przedmieściu? Mogliby już dać sobie spokój, przecież i tak wiemy, że są fajni. Po co się biczować hybrydą?

I po piąte: jak to się dzieje, że w naszych serialach aż tak wiele pojawia się pojazdów bez firmowych znaczków na grillu? Wszystkie giną na wertepach w okolicach Grabiny? I nikt ich nie instaluje z powrotem, nawet Hanka Mostowiak, taka niby porządna dziewczyna?