Stuk, puk, brzdęk

Przemek Jurek

O nowym samochodzie, takim wprost z salonu albo najlepiej od razu z fabryki, marzy każdy normalny fan motoryzacji. Zwłaszcza w Polsce. W końcu pod tą szerokością geograficzną wszyscy jeżdżą mniej lub bardziej sfatygowanymi autami, którymi nie chcą jeździć Niemcy, a więc takie marzenia to u nas rzecz głęboko oczywista i niewymagająca żadnego komentarza.

Zamiast długotrwałych oględzin warstwy lakierniczej - kasa na stół. I już można się upajać zapachem nowiutkiej tapicerki. I w przekonaniu, że po raz pierwszy w życiu wydaliśmy forsę na coś sensownego, mknąć po lokalnych hajłejach.

Ja też chciałbym mieć nowy wóz. Najlepiej koszmarnie drogi. Oczywiście - dobrze jakby był przy okazji w miarę szybki, zwrotny i bezpieczny, ale przede wszystkim powinien być drogi. Bardzo drogi. Tak drogi, żeby słychać w nim było tylko dyskretne brzęczenie silnika. I nic poza tym.

Dobra, raz kozie śmierć, zwierzę się w końcu ze swojej choroby. To dość wstydliwa sprawa, ale liczę na Państwa wsparcie i zrozumienie. Idę o zakład, że przynajmniej część z was ma tak samo. To znaczy mam wielką nadzieję, że tak jest, bo jeśli nie, to faktycznie - zgodnie z życzliwą i wielokrotnie powtarzaną radą żony - powinienem wreszcie pójść się leczyć.

Otóżâ€Ś ja słucham samochodu. Albo inaczej - wsłuchuję się w niego. Maniakalnie. Jadąc, słucham. Bezbłędnie wychwytuję każdy niepokojący dźwięk, każde dyskretne skrzypnięcie zawieszenia, każdy, najcichszy nawet, zgrzyt w skrzyni biegów i każdy odgłos dobiegający z deski rozdzielczej. To chore, wiem. Ale nie potrafię przestać.

Najbardziej denerwują mnie dźwięki, których przyczyny nie mogę odgadnąć i których źródła nie potrafię zlokalizować. W moim poprzednim aucie - lśniącym unikalnym błękitnym lakierem Fiacie Uno - w zasadzie nic się, o dziwo, nie psuło, ale samochód raz na jakiś czas wydawał gdzieś spod spodu coś w rodzaju brzdęknięcia. Tak jakby ktoś napiętą struną od kontrabasu uderzał w wiadro. Nie było w tym żadnej prawidłowości. Brzdękało na wądołach i na prostej drodze. Raz ciszej, raz głośniej. Żona tego nie słyszała. Ja zawsze. I nikt, nawet mój osobisty mechanik, nie potrafił mi powiedzieć, skąd to się bierze. Hipoteza, że to linka od ręcznego uderza w wydech, nie znalazła potwierdzenia. Sprzedałem ten dobry swoją drogą wóz głównie przez to cholerne brzdękanie. Niech męczy się kto inny, ja wysiadam.

Mój aktualny pojazd - golf IV, czyli niby inna liga - właśnie zaczął stukać. Gdzieś tak z okolic drzwi. Raz stuka, raz nie. Raz na dziurach, raz na prostej. Mechanik po całodziennych oględzinach nic nie zaobserwował. Żona - rzecz jasna - nie ma o niczym pojęcia. Ja dostaję szajby. Mam szczerą ochotę rozebrać ten samochód na części pierwsze i złożyć z powrotem. Jeśli dalej będzie stukać, pójdę na miasto i popełnię jakąś zbrodnię.

I dlatego właśnie pałam żądzą posiadania samochodu z możliwie najwyższej półki. Najlepiej Maybacha albo Rolls-Royce’a. Ostatecznie może być i Lexus. Ewentualnie jakiś wypasiony Mercedes. Tylko taki wóz może ocalić moje zdrowie psychiczne. Bo jeśli w końcu sprzedam Golfa, a wszystko wskazuje na to, że sprzedam, i znów przyjdzie mi przeglądać ogłoszenia z działu „używane”, z nieśmiertelną frazą „nic nie stuka, nic nie puka”, to jak Boga kocham - wezmę kredyt, sprzedam mieszkanie, ale kupię coś, co stukać znikąd nie ma prawa.

Tylko mojej żonie ani słowa!