Lep na dziewczyny

Przemek Jurek

Nie to, żebym był jakimś wielkim automobilowym estetą, ale widok tunningowanego samochodu, w zasadzie bez względu na markę, budzi we mnie odruch wymiotny. Nie kumam, nie czaję bazy, nie kminię. Opel calibra albo BMW serii 3 to w sumie dość ładne samochody, po co więc im te wszystkie listwy i spojlery? Po co im wielkie jak hutniczy komin wydechy? Te przyciemniane szyby, płomienie na masce, fikuśne alufelgi, diody, neony, „brewki” nad reflektorami, szerokie opony, obniżone zawieszenie… No po prostu – chciałbym, ale nijak nie ograniam. Że ktoś bardzo pragnie mieć te parę koni więcej i coś tam kombinuje przy silniku, to jeszcze – choć z i tak trudem – rozumiem. Ale tzw. tunning optyczny? Litości.

Efekt z reguły jest koszmarny. Wiocha po całości. Wstyd na całą parafię. Najbardziej zdumiewające jest w tym wszystkim jednak to, że tunning jako taki - przynajmniej według jego zwolenników - da się zhierarchizować i poddać kategorycznym ocenom. Oglądam więc program „Operacja tunning” w TVN Turbo i przecieram oczy ze zdumienia. Oto ta brzydka jak noc, pomalowana na matowo vectra jest świetnym dziełem, dziełem sztuki niemal, ale już to sfotografowane na mieście stare Audi 80 - z podświetlonym podwoziem - zasługuje na kpinę. I ubrany w dres raper Tede kpi sobie z Audi w najlepsze. A potem jedzie do kolejnego warsztatu, by podziwiać kunszt przerabiacza golfów na pseudorajdówki.

Ja bym to oceniał prościej: im mniej elementów tunningowanych w samochodzie, tym lepiej. A najlepiej, jak nie ma ich wcale. Bo… No cóż. Nie kumam i nie ograniam, ale mam niejasne przeczucie, że cały ten tunning to ma być lep na dziewczyny. I jeśli tak, to ja się teraz zwierzę. Bo i ja mam swoje doświadczenia. Domorośli tunningerzy powinni potraktować je jako poważną przestrogę.

Nie tunningowałem samochodu. Tunningowałem rower. Rzecz działa się pod koniec lat 80. Byłem akurat w ósmej klasie i bez pamięci zakochałem się w koleżance z ławki - Madzi. Ta oczywiście nie zwracała na mnie najmniejszej uwagi. Banał, nieprawdaż? Ale ja wydałem walkę banałowi i postanowiłem zaimponować Madzi sposobem. Będę miał najpiękniejszy rower w okolicy, pomyślałem. Porażona jego pięknem Madzia na pewno mnie pokocha.

Po dwóch tygodniach mój jubilat w niczym nie przypominał wersji fabrycznej. Wykleiłem go naklejkami (Rothmans, Sanyo, Panasonic) tak skrupulatnie, że właściwego lakieru w ogóle nie było widać. Na kierownicy miałem piękne futerko z królika. Poniżej - cudne, elektryczne kierunkowskazy. Po bokach - dwa wielkie lusterka. Z tyłu bicykla tkwił przemalowany na czerwono koszyk na zakupy, przymocowany do bagażnika stalowymi zaciskami. Do koszyka - tymi samymi zaciskami - przytwierdziłem jeden ze szczebli z łóżeczka młodszego brata, i na tak powstałym drzewcu zatknąłem dumnie proporczyk Juventusu Turyn. Szprychy obu kół szczelnie obkleiłem taśmą klejącą, którą pomalowałem farbą olejną w tęczowe wzory, co miało tworzyć złudzenie, że koła mam pełne, jak zawodowi kolarze.

Stunningowałem także siebie. Przemalowałem flamastrem trampki, wytarłem pumeksem dziesiątki dziur w nowych dekatyzowanych dżinsach, a na górę założyłem białą koszulkę z wprasowanką Iron Maiden.

Wyraz twarzy Madzi, gdy mnie takiego zobaczyła, pamiętam do dziś. Jej śmiech wciąż słyszę w uszach. Z moich planów nic, rzecz jasna, nie wyszło. Bo nie mogło. Po prostu Madzię poderwał w końcu gość, który pierwszy jeździł po parafii nowym, zupełnie nieprzerobionym, „góralem” Gianta.