Prajwet drajwer

Przemek Jurek

Czy kierowca powinien być ostrożny? Głupie pytanie. Oczywiście, że powinien być ostrożny. To jego najbardziej pożądana cecha. Ale ta ostrożność może być przyczyną wielu poważnych niedogodności. Rzecz jasna – niedogodności dla samego kierowcy. Inni mogą być zupełnie zadowoleni

Co ja słyszę codziennie przez telefon około 16.45? Słyszę:

- Misiuuu… Przyjedziesz po mnie?

To naturalnie moja żona. I co ja odpowiadam? Odpowiadam:

- Przyjadę. Jasna sprawa, że przyjadę. Kocham cię ponad życie, więc nie pozwolę, byś szła te dwa kilometry w deszczu i mokła jak kura albo żebyś, nie daj Boże, musiała korzystać z komunikacji miejskiej. Ale mogłabyś, do ciężkiej cholery, wreszcie zacząć jeździć tym naszym samochodem, bo normalnie szlag mnie trafia, kiedy codziennie i przy byle okazji robię za twojego szofera!

- Ale przecież ty mi nie pozwalasz jeździć! - słyszę.

I awantura gotowa. I wypominanie, i skargi, i interpelacje, i pomówienia. A wszystko, niestety, jak najbardziej uzasadnione. Bo faktycznie, w zasadzie nie pozwalam mojej żonie jeździć samochodem.

Gdy zrobiła prawo jazdy, byłem wniebowzięty. Ale mieliśmy wtedy fiata uno, który, oprócz wyjątkowo wielu banalnych przypadłości, miał też i taką, trochę mniej banalną, że regularnie gasł na skrzyżowaniach i odpalał tylko wtedy, gdy odpowiednio ustawiło się ssanie. W takiej sytuacji nie mogłem pozwolić żonie na korzystanie z pojazdu, bo akurat to jedno wiedziałem na pewno - moja żona nigdy w życiu nie złapie, jak tę dźwignię ssania ustawić, za to w momencie próby z pewnością wpadnie w panikę i przy każdej wycieczce na miasto będzie paraliżowała ruch w obrębie przynajmniej kilku skrzyżowań. Jako kierowca ostrożny z fiatem postanowiłem zmagać się sam. Dla naszego wspólnego dobra, ale przede wszystkim z uwagi na dobro żony.

Gdy kupiliśmy golfa, wszystko w zasadzie się odmieniło. Wóz nie miał - i, odpukać, nie ma -żadnej z wad fiata uno i sprawuje się doskonale. Niestety moja żona, rozpuszczona przeze mnie jak dziadowski bicz, zupełnie odwykła od myśli, że również ma uprawnienia do kierowania pojazdami do 3,5 tony i że do pracy, do koleżanki czy na zakupy może pojechać zupełnie sama. Odwykła od tej myśli, a ja, wstyd przyznać, nie zrobiłem nic, żeby ją na powrót ośmielić. Mało tego, właściwie zrobiłem wszystko, żeby żonę jeszcze bardziej wystraszyć. Wcale nie celowo - wyłącznie z tej cholernej ostrożności i z troski o jej zdrowie - podkreślałem, że golf to nie przelewki i że musi naprawdę uważać, bo te 115 koni to niby niedużo, ale jak się człowiek przesiada z uno i jego 45 rachitycznych kucyków, to może jednak doznać szoku i w chwili nieuwagi wylądować zupełnie nie tam, gdzie zamierzał. Na drzewie na przykład. Albo na przeciwnym pasie, pod ciężarówką, w rowie lub na chodniku pełnym staruszek wracających z kościoła.

I w rezultacie osiągnąłem dokładnie to, na co sobie zasłużyłem. Żona ma prywatnego kierowcę, takiego na każde skinienie, a ja, jako ten kierowca, powoli i systematycznie tracę czas, godność i szacunek na parafii. Ale przynajmniej - mimo tych niezaprzeczalnych niedogodności - nie boję się o żonę, nie dręczą mnie wizje crash testów z jej udziałem i mam święty spokój. A dla ostrożnego kierowcy święty spokój jest najwyższą wartością.