Wszyscy jesteśmy psychopatami

Przemek Jurek

Dobrze jest mieć przyjaciół. A najlepiej mieć ich dużo i możliwie jak najbardziej oryginalnych. Tacy zwykli też są fajni, nie ma co wybrzydzać, ale – powiedzmy sobie szczerze – „normalsi” rzadko jakkolwiek nas wzbogacają. A oryginalni – i owszem, wzbogacają nas i świat wokół pokazują nam w innych barwach niż jesienne szarości i beże. Kontakt z oryginalnymi ludźmi to nieustanne pasmo nowych doznań i nietypowych inspiracji.

Ktoś mógłby mi pozazdrościć, bo na brak przyjaciół nie narzekam. Sęk w tym, że zdecydowana większość z nich to konsekwentne, absolutne i kompletnie wyemancypowane oryginały, które zamiast od lat leczyć się w zamkniętych placówkach psychiatrycznych, zarażają postronnych swoim własnym szaleństwem. Także tym związanym z motoryzacją.

Weźmy takiego Bogdana. Fan rajdów samochodowych, subtelny znawca wszystkich możliwych specyfikacji, kompetentny historyk sportów motorowych, kronikarz rodzimych sukcesów w świecie i Europie, bywalec OS-ów, maniak, kibic, członek fan-clubu Leszka Kuzaja i posiadacz fantastycznej, sterowanej radiem subaru imprezy. Typ, z którym większość z Państwa na pewno chętnie umówiłaby się na piwo bądź wybrałaby się do kina na nową odsłonę „Szybkich i wściekłych”. I słusznie, z pewnością warto, Bogdan na pewno nikogo by nie zawiódł. Ale Bogdan ma także swoje zupełnie inne, mroczne oblicze. Oblicze autentycznego wariata. Trzeba go tylko trochę lepiej poznać.

Kiedy Bogdan wysyła mi przez Internet jakieś zdjęcia albo link do YouTube, wiem, że - po pierwsze - właśnie wrócił z kolejnego rajdu i - po drugie - że znów ekscytuje się tym samym.

- Czemu wysyłasz mi takie rzeczy? - pytam po raz setny z rzędu.

- A co? Piękny dzwon, nie?

- Bogdan - tłumaczę jak komu mądremu. - Weź ty się puknij, co? Sam się puknij i owiń o drzewo. Dlaczego ciągle wysyłasz mi te rajdowe wypadki? Co cię w tym tak chorobliwie rajcuje?

- Hmm… - mruczy Bogdan. - Muszę o tym pomyśleć. Jak pomyślę, to ci powiem, dobra? A na razie wpisz sobie w wyszukiwarkę „Latvala horror crash”. Ale czad, mówię ci!

Tak jest od lat. Bogdan pasjonuje się rajdami, może godzinami opowiadać o wynikach i rekordach tras, ale naprawdę ożywia się dopiero wtedy, gdy zaczyna relacjonować wypadek. Zapowietrza się, oczy zachodzą mu krwią, mimowolnie pluje na najbliżej siedzących i gestykuluje tak, jakby miał zamiar wyrwać sobie kończyny ze stawów. Przerażający widok. I przerażająca logika - im więcej dzwonów na trasie, tym rajd bardziej udany. A im więcej dzwonów udało się zobaczyć na własne oczy, tym większa satysfakcja i tym lepsze wspomnienia.

- Jesteś chory na głowę - powiedziałem mu niedawno. - Ty chcesz, żeby oni wszyscy się pozabijali. Idź do lekarza póki nie jest za późno.

- Nieprawda - powiedział Bogdan. - Załodze w zasadzie nigdy nic się strasznego nie dzieje, a śmiertelne dzwony zdarzają się dużo rzadziej niż ktokolwiek mógłby przypuścić. A poza tym ty jesteś taki sam jak ja.

Zatkało mnie. Że co? Że niby ja mam cokolwiek wspólnego z tym psychopatą? Obraziłem się śmiertelnie, ale po paru dniach domyśliłem się, co mój przyjaciel miał na myśli. Otóż ja się brzydziłem, ja się krzywiłem, marudziłem i marszczyłem brwi, ale zawsze oglądałem wszystkie zdjęcia i wszystkie filmy, które Bogdan z taką pasją mi wysyłał. Wszystkie - co do jednego. I, powiedzmy sobie szczerze, „Latvala horror crash” to jeden z moich ulubionych horrorów.