Auto, lektury i dobro rodziny

Przemek Jurek

Nie wiem dlaczego wciąż się nam wmawia, że powinniśmy mniej siedzieć przed telewizorem i komputerem, tylko więcej czytać, bo czytanie rozwija wyobraźnię. Tak jakby rozwój wyobraźni nie mógł stać się niczyim utrapieniem – jeśli nawet nie samego oczytanego delikwenta, to choćby Bogu ducha winnych ludzi z jego najbliższego otoczenia.

Mam nawet na to gotowy przykład. Ot, proszę bardzo - mój osobisty szwagier, Mateusz. Naczytał się chłopina pism motoryzacyjnych w poczekalni u dentysty (gdzie indziej i w normalnych warunkach w życiu by po takowe sięgnął) i zamiast spokojnie wrócić do rzeczywistości, już w chwilę po zabiegu zaczął sobie przemeblowywać życiorys, a mnie zatrudnił w charakterze darmowego konsultanta.

- Chcę mieć samochód, który będzie odzwierciedlał moją osobowość - zaczął od progu.

- Przecież jeździsz oplem astrą - odparłem zdziwiony, bo osobowość Mateusza zawsze idealnie komponowała mi się z jego samochodem. Możliwe jednak, że byłem odrobinę niesprawiedliwy. Astra Mateusza czasem niespodziewanie gasła na skrzyżowaniach, a więc można powiedzieć, że miała swój charakterek.

- Przeczytałem artykuł, z którego wynika, że mój samochód to auto dla kompletnych nudziarzy - burknął Mateusz. - Ej, szwagier, chyba nie nazwałbyś mnie kompletnym nudziarzem, co?

- Oczywiście, że nie - zaprzeczyłem błyskawicznie i dalszą część rozmowy dla dobra stosunków rodzinnych postanowiłem przeprowadzić z ostrożnością godną negocjatora w konflikcie izraelsko-palestyńskim. - Wymień więc - poprosiłem - twoje najważniejsze cechy. Te w perspektywie zakupu najbardziej istotne.

- Hmm… Taak… - Mateusz odegrał mały spektakl skromności, po czym przystąpił do recytacji. - Otóż jestem błyskotliwy, przebojowy, odważny, skłonny do ryzyka i otwarty na nowe doświadczenia.

Trochę mnie zatkało, ale mając tak jasno sprecyzowany punkt wyjścia, nie mogłem przedłużać konwersacji i zacząłem podsuwać niecierpliwemu szwagrowi kolejne pomysły. Nie było to jednak takie łatwe. Choć Mateusz miał spore oszczędności, grymasił jak na jarmarku w Nowym Targu.

- Mitshubishi Lancer? Ten samochód wygląda jak mrówkojad. Nowy Renault Megane? No co ty? Francuza chcesz mi wcisnąć?

- Mati - broniłem się - to są naprawdę fajne auta. Czego ty chcesz? Hummera?

- No weź przestań - prychał Mati. - Hummerem jeździ Pudzianowski.

Po godzinie takich deliberacji byliśmy wciąż w lesie. Mateusz bardzo chciał jeździć czymś oryginalnym, ale nic mu się nie podobało. Kiedy w skrajnej desperacji wahał się między starym, zardzewiałym wartburgiem (że niby czuje klimat oldtimerów) a nowiutkim Land Roverem Defenderem (że niby uwielbia offroad), wiedziałem, że jedynym ratunkiem dla tego starego pierdoły będzie Saab 900. I faktycznie. Mateusz łyknął haczyk. A kiedy opowiedziałem mu o kłopotach firmy i o jej prężnym fan-clubie, mój szwagier rozpromienił się i postanowił podziękować mi za pomoc.

- To samochód w sam raz dla mnie - oznajmił. - Że też wcześniej o tym nie pomyślałem! A ty co? Dalej będziesz tym swoim golfiakiem jeździł? - klepnął mnie protekcjonalnie po plecach i wybuchnął szyderczym śmiechem. - Porządna niemiecka robota, co? Das Auto, nie? Ale w sumie świetnie do ciebie pasuje…

Milczałem. Dla dobra rodziny gotów jestem do największych wyrzeczeń. I w dalszym ciągu uważam, że niektórzy nie powinni tyle czytać. Już lepiej jakby obejrzeli „M jak miłość” i dali wszystkim spokój.