Po umyciu – ubrudzić!

Przemek Jurek

Ostatnie, obłędnie słoneczne dni upewniły mnie w przekonaniu, że – nie ma rady – na starość staję się jednak nieuleczalnym meteopatą.

Diagnoza sprawdza się w stu procentach: pada deszcz, jest zimno i ciemno - siedzę w domu, oglądam horrory i pogrążam się w lekturze skandynawskich kryminałów. Przychodzi słońce - głupieję ze szczęścia. I w tej swojej głupocie i szczęściu dokonuję czynów, na które nie miałem ochoty i czasu od miesięcy. Ot na przykład zaczynam zmieniać porządek w kolekcji płyt (z alfabetycznego na taki według gatunków), daję się namówić żonie na tournee po galeriach handlowych, czy - i o tym chciałem słówko napisać - ni stąd ni zowąd wybieram się samochodem na myjnię. Większość tych działań nie ma najmniejszego sensu. Niestety, w swoim ogłupieniu odkrywam to grubo po fakcie. W płytach nie mogę się połapać, na koncie pojawia mi się gigantyczny debet, a samochód…

Z tym samochodem to naprawdę fatalna sprawa. Było dobrze, było normalnie, brudny był po prostu jak nieboskie stworzenie i taki brudny mógłby do sądnego dnia pozostać, ale nie - zachciało mi się wiosennych porządków. Świadomość, że od połowy października ani razu go nie umyłem nie dawała mi spokoju. No więc pojechałem na tę cholerną myjnię, wybuliłem prawie trzy dychy za najdroższy program z woskowaniem i czym tam jeszcze, i po raz pierwszy od prawie pół roku zobaczyłem swój samochód w pełnej krasie. I zapłakałem. Usiadłem na asfalcie i zapłakałem rzewnymi łzami, bo okazało się, że pod centymetrową warstwą brudu dyskretnie ukryły się dwa wgniecenia, trzy pokaźne rysy i powierzchnia wielkości męskiej dłoni, tuż przy prawym progu, z której to powierzchni płatami odchodzi lakier - jak się dobrze przyjrzeć - wypierany przez postępującą korozję. W październiku tego nie było. W marcu jest.

Kiedy i gdzie doszło do ciągu dramatycznych wydarzeń owocujących wgnieceniami, rysami i korozją - nie wiem. Mnie przy tym nie było. Żona się wypiera. Nowy znajomy mechanik nie pozostawia natomiast najmniejszego cienia złudzeń. Gdy pojechałem do niego na ekspresowy przegląd, podczas którego wykrył jeszcze kilkanaście innych usterek, popatrzył mi w oczy i powiedział z autentycznym smutkiem, niczym lekarz obwieszczający najgorszą nowinę:

- Samochód jest jak człowiek. I wygląda na to, że pański człowiek, to znaczy: pański samochód - odchodzi.

Bez obaw, nie jestem aż tak głupio sentymentalny, żeby ronić łzę nad dwunastoletnim Volkswagenem Golfem. To niemieckie pudełko ma w sobie tyle duszy, co młotek i kilogram gwoździ. Pozostaje jednak problem czysto praktyczny: co z tym staruszkiem teraz zrobić? Wysłać do sanatorium? Czyli zostawić w warsztacie? Remont będzie drogi jak cholera, istnieje poważne niebezpieczeństwo, że trzeba będzie wymienić skrzynię biegów, sprzęgło i niemal całe tylne zawieszenie. Oddać rodzinie? Znaczy: sprzedać? Nikt się nie nabierze, kasa marna, a i tak trzeba by go było wcześniej solidnie podreperować. A więc jednak eutanazja? I to nie, bo póki co, nikt jeszcze w Polsce nie płaci za utylizowanie wiekowych pojazdów, a nawet jakby ktoś płacił, i tak byłyby to grosze.

Wychodzi więc na to, że trzeba będzie dociągnąć z golfem aż do jego mniej lub bardziej dokładnie przewidzianej śmierci. Lojalnie podleczyć, to i owo naprawić, ale bez przesady. I bez względu na pogodę i kolejne napady meteopatii - nie myć! Jak był brudny, jeździł aż miło. Czysty kompletnie do niczego się nie nadaje.