Nic nie stuka, nic nie puka

Przemek Jurek

Kupno samochodu to wyjątkowo skomplikowana sprawa. Całe szczęście, że nie zdarza się tak często jak zakupy w spożywczym – człowiek całymi dniami chodziłby jak błędny i rodzina nie miałaby z niego żadnego pożytku.

Bogu dzięki, kupujemy samochód raz na parę lat, więc ostatecznie zachowujemy psychikę w całości. Ale do rozsypki brakuje niewiele, bo to, co dzieje się w ciągu tygodni (lub nierzadko miesięcy), w czasie których szukamy nowego auta, czasem jednocześnie sprzedając stare, to najczęściej historie obfite w tak wyczerpujące emocjonalnie wydarzenia, że niejeden z nas, rozglądając się za banalną astrą czy focusem, dochodzi do krawędzi obłędu. Jak - i tu przykład sam pcha mi się pod rękę - mój serdeczny kolega Marek.

Marek postanowił zrobić sobie na wiosnę prezent, ale nie miał pojęcia, ile za taki prezent będzie musiał zapłacić. W sensie duchowych cierpień oczywiście. Po miesiącu poszukiwań samochodu przyszedł do mnie, pacnął na kanapę, westchnął i zaczął opowiadać. I poczułem się, jakbym znowu oglądał „Dzień świra”.

- Nowego nie kupię - powiedział Marek. - Nie kupię, bo po pierwsze, sprzedawcy z salonów jeżdżą sobie tymi samochodami ile wlezie, po drugie, nowe auto to jednak spore ryzyko - weź tę sprawę z pedałami gazu w toyotach, a po trzecie, na nowy samochód i tak mnie w zasadzie nie stać.

- Czyli zostaje używany - domyśliłem się.

- No właśnie. I tu zaczyna się problem.

- Jaki problem? - zdziwiłem się szczerze. - Kupujesz „Auto Giełdę”, szukasz ogłoszeń, jedziesz, oglądasz, kupujesz. Nic prostszego.

Obłąkańczego śmiechu, jaki wstrząsnął Markiem, nie da się oddać za pomocą symboli z polskiego alfabetu. Facet najwyraźniej ostro starł się z rzeczywistością.

- Nic prostszego? - wykrzyknął. - Nic prostszego? Jedziesz na drugi koniec Polski, rzucasz okiem na samochód i od razu okazuje się, że to, co niby „nie stuka, nie puka, tylko lać i jechać”, to w gruncie rzeczy kupa pospawanego byle jak żelastwa sprowadzona za bezcen z Niemiec. Wiesz, ile ja się najeździłem po kraju? Jestem do tyłu na parę tysięcy, a na BP mam już tyle fantów do odebrania, że żona pomyśli, że napadłem na supermarket.

- No to idź na giełdę - zaproponowałem. - Nie będziesz musiał nigdzie jeździć.

- Co niedziela chodzę na giełdę. Tam jest tak samo, albo i gorzej. Każdy samochód miał jednego właściciela i zazwyczaj była nim niepaląca kobieta, ewentualnie starszy pan, który jeździł wyłącznie do sklepu i kościoła. Musiałbym być skocznym idiotą, żeby uwierzyć w te wszystkie brednie.

- W takim razie masz jeszcze komisy…

- Komisy? Chyba cię pogięło. Komis samochodowy to jest największe zło - powiedział Marek, a mnie przeszył dreszcz. Zabrzmiało to tak, jakby mój kolega zetknął się z Szatanem we własnej osobie. - Komis samochodowy to ostatnie miejsce, w którym pojawia się rozsądny człowiek.

- A znalazłeś kupca na swój stary samochód? - spytałem znienacka, bo tematu komisów wolałem już nie rozwijać. Horrorów bałem się od dziecka.

- A skąd! - żachnął się Marek. - Dałem ogłoszenie do twojej gazety i niby przyjeżdżają jacyś ludzie, ale wszyscy kręcą nosem i szukają dziury w całym! I każdy z miernikiem lakieru! A przecież to jest porządny wóz, garażowany, w środku nie było palone, nic nie stuka, nic nie…

Tu Marek nie wiedzieć czemu przerwał. Ale ja dokończę za niego. Bo to naprawdę oburzające. Żeby mojego kolegę tak apriorycznie podejrzewać o najgorsze? Nieładnie, proszę państwa, bardzo nieładnie.