Telewizja dezinformacyjna

Przemek Jurek

Świąteczne wydania programów informacyjnych to dla każdego kierowcy coraz poważniejsza próba nerwów. Dramatyczne relacje z dróg potrafią napełnić nabożnym strachem największego nawet pogromcę szos i najodważniejszego fana tunningu. Po półgodzinie w towarzystwie którejkolwiek z newsowych stacji w zasadzie nie chce się wychodzić z domu.

- Jest piątek, właśnie zaczynają się świąteczne wyjazdy - zaczyna elektryzująco któryś z prezenterów, a po nim pałeczkę z gracją przejmuje następny, tzw. korespondent z terenu. - Jestem na drodze wylotowej z Poznania, ruch wzrasta z każdą chwilą, mijają mnie coraz liczniejsze kolumny pojazdów…

I tak dalej, i tak dalej. Przez cały wieczór, bez przerw niemal i bez chwili refleksji. I z trudną do ukrycia żądzą krwi - przecież im więcej wypadków, im więcej, jak mawiają policjanci, „zdarzeń drogowych”, tym lepiej. Tym większa dramaturgia, tym bardziej nośny przekaz i tym bardziej klarowne przesłanie. Zbliżenia na pogięte blachy, przebitka na zakrwawioną poduszkę powietrzną... Najlepsze czeka nas jednak z reguły już po świętach. Albowiem po świętach przychodzi czas na podsumowania. I wtedy nie tylko dostajemy kolejne świeże relacje z wylotówek, ale i garść statystyki. Dowiadujemy się, ile osób zginęło, ile było kolizji oraz - i to naszych wnikliwych dziennikarzy rajcuje najbardziej - ile w tym roku zatrzymano osób prowadzących pod wpływem alkoholu.

Podczas tegorocznej Wielkanocy było to ok. 1900 osób. Mniej więcej tyle samo co rok temu. Poświąteczne dni poświęcono na odmienianie tej liczby przez wszystkie przypadki, do studiów zapraszano gości, prezentowano materiały filmowe i - ogólnie rzecz biorąc - ubolewano. Stosowano przy tym charakterystyczną dla mediów technikę „od szczegółu do ogółu”. W skrócie polega ona na tym, że jeśli, dajmy na to, jakiś robotnik spadnie z drabiny, przybyły na miejsce tragedii dziennikarz od razu wysuwa tezę, że wszystkie drabiny w Polsce stanowią poważne zagrożenie dla życia, dramatycznie pyta, co na to odpowiednie służby i podsumowuje informacją, że na całym świecie kwestię niedoskonałych drabin rozwiązano już dawno temu, a tylko w naszym kraju nikogo to nie obchodzi. Z problemem kierowców siadających za kółko po kieliszku jest dokładnie tak samo.

Po piętnastu minutach jakiejkolwiek telewizyjnej dyskusji można dojść do wniosku, że w Polsce wszyscy jeżdżą na bani i tylko wskutek mało skutecznych działań policji ktokolwiek ma tu jeszcze prawo jazdy. Nikt nie pyta, ile z tych dwóch tysięcy osób miało alkoholu we krwi niewiele ponad dozwoloną wartość. Nikt nie pyta, ilu z kolei kierowców było zalanych w sztok. Nikt nie bierze pod uwagę, że czas zmasowanych kontroli jest dość specyficzny i sprzyja posiedzeniom przy gorzale, więc można by przystopować z uogólnieniami. Wszyscy natomiast są absolutnie przekonani, że z tym godnym potępienia (żeby nie było, że nie potępiam - potępiam; nawet tych, co jadą „po małym piwku”) zjawiskiem można się uporać tylko dzięki zaostrzeniu (i tak dość ostrych) przepisów.

Pożądany wynik takich kontroli to byłoby więc okrągłe zero. Zero kierowców na fleku. Fajnie. Tylko coś mi się wydaje, że w każdym społeczeństwie procent idiotów jest mniej więcej podobny. Nie wierzę, że odstraszy ich wysoka kara. Stracha mają za to zwykli kierowcy. A dzięki telewizji boją się w dwójnasób. I dobrze im tak, bo sami są sobie winni - święta trzeba spędzać z rodziną, a nie przed telewizorem.