Piękni i wygadani

Przemek Jurek

Kierowców rajdowych cenię z wielu powodów. Są odważni. Potrafią fantastycznie jeździć samochodem. Są fanami motoryzacji, ale rzadko mówią o tuningu. Można by tak wyliczać w nieskończoność. Moja żona do takiej wyliczanki dodałaby z pewnością: i potrafią ładnie mówić. Oboje jesteśmy polonistami, ale dla niej to chyba ważniejsze niż dla mnie. Bo faktycznie – rajdowcy oprócz tego, że nie boją się pędzić 180 km/h wśród drzew i kamieni, posługują się wyjątkowo poprawną polszczyzną. W świecie sportu to niezwykła umiejętność.

Nie przesadzam, naprawdę. Wystarczy posłuchać. Wiem, że w mainstreamowych mediach o rajdach samochodowych mówi się jedynie wtedy, gdy dojdzie do jakiejś spektakularnej tragedii, piłka ręczna jest przecież zdecydowanie bardziej widowiskowa, a brydż i wioślarstwo to już w ogóle rewelacja, ale gdy się człowiek uprze, jakąś relację zawsze zobaczy. I ku swojemu zdumieniu odkryje, że Kajetan Kajetanowicz, Leszek Kuzaj czy Tomasz Kuchar to faceci, którzy nie dość, że mówią z sensem, to jeszcze robią to gładko i ze swadą, podobnie zresztą jak ich osobiści piloci. Cud po prostu. Nikt od nich nie wymaga elokwencji, a oni proszę - są elokwentni i w porównaniu z piłkarzami czy ukochanymi przez lud siatkarzami spokojnie mogą uchodzić za intelektualistów.

Zasadnicze pytanie brzmi jednak: dlaczego? Dlaczego rajdowiec daje radę zbudować poprawne zdanie, a taki, dajmy na to, koszykarz - już nie? Jak to się dzieje, że wśród futbolistów podstawowa umiejętność formułowania zrozumiałych komunikatów ogranicza się do kilku raptem fraz, a rajdowcy potrafią wysłać przekaz umajony imiesłowem i wiedzą doskonale, że „bynajmniej” to nie jest to samo co „przynajmniej”?

Hipotezy mam dwie. Obie intuicyjne i nie poparte żadnym dowodem. Pierwsza jest taka: możliwe, że do udziału w rajdach samochodowych zgłaszają się ludzie, którzy mają więcej wyobraźni i więcej rozsądku niż by się mogło z pozoru wydawać. Jeśli ktoś ryzykuje życie, a nie złamaną nogę czy zwichnięty bark, nie może być idiotą. Ci faceci dokładnie wiedzą, na ile mogą sobie pozwolić i ile może kosztować ich drobny błąd. Fakt, że potrafią o tym ciekawie opowiedzieć w telewizji jest już sprawą wtórną i głęboko oczywistą.

Druga koncepcja wydaje mi się jednak równie dobra: otóż wszystko przez Krzysztofa Hołowczyca. W czasach swojej świetności ten gładkolicy i złotousty kierowca tak wysoko podniósł poprzeczkę swoim konkurentom, że ci nie mieli wyjścia i musieli udowodnić kibicom, że wcale nie są od „Hołka” gorsi. Pod żadnym względem. I stąd mamy to, co mamy - paradę mistrzów kierownicy i mistrzów mowy polskiej zarazem.

Mojej żonie bardzo się to wszystko podoba. Ja patrzę, jak jeżdżą, ona słucha, gdy mówią. Idealny układ. Dopóki ten cholerny przystojniaczek Bryan Bouffier znowu nie zacznie wygrywać z naszymi chłopakami, mogę się czuć w miarę bezpiecznie.